فلسطین واژه ات برایم آشنااست. سرودت با ناله ها عجین شده است و فریادت بی صداتر از سکوت ،

 به گوش هیچ کس نمی رسد ، فقط عاشقان می شنوند و می فهمند و می نویسند.

روزت رنگ شب است و شبت سال هاست که طعم مهتاب را بر لبهایش نداشته است.

 ستاره هایت از وحشت ، دیگر دامن پر وسعت شب را در بر نمی گیرند و ماه یک تنه ، تمام داغ های

 شبانه را به دوش می کشد.

 سینه ی قبرستا نت نیز عمیق تر از هفت آسمان شده است.

دخترانت آن قدر زخم دیده اند که همه ی لحظاتشان بادرد برادرانشان می گذرد.

 دست ها دیگر کاری به جز بلند شدن و فریاد زدن ندارند.

 شیشه ها دیگر وجودی برای درهم شکستن و مرگ ندارند.

ریشه ی احساس هایت خشکیده است و دیگر شکوفا نمی شوند.

آبشارت خنده های معصومانه ی کودکان به یغما برده است. بر قامــت استوار نی ها دیگر نفسی

 نمی وزد تا به صـدا درآیند .گردبادت ، فقط شــور و شادی ، عشــق و لذت زندگی را می برد.

قلب ها بر جاده ی زندگی ، تابلـوهای توقف ممــنوع را کنده و جای آنها را با عبور ممــنوع پر

کرده اند و خوشبختی ، دیگر میهمان خانه های گرمشان نمی شود.

 فلسطین، این گونه تنها و غروبت را فریاد می زنم و اقرار می کنم.

 بیاییدای واژه ها تا با هم بسیج شویم و جبهه ای به راه اندازیم که سلاحش ایمان ، زخمش

 مردانگی و اثرش برادری باشد. بیاییدای عاشقان  تا با قدمی سرشار از عشق به یاری فلسطین برویم .

فلسطین خاکش عجین با ناله هاست        آسمانش     سایبان   لاله     هاست

با تشکراز خانم فاطمه رضایی